Fabuła tego filmu nie jest zbudowana z nagłych zwrotów akcji, ani też z tworzonych w napięciu sytuacji. Nie ma ona zatem nic wspólnego z sensacją, ani tym bardziej z motywami kryminału. „Pan od muzyki” jednak przyciąga widza i zaciekawia już od samego początku, chociaż jest sentymentalną, utkaną z silnych emocji opowieścią obyczajową opartą nieco na wątkach historycznych. Pierwsza scena ukazuje spotkanie po wielu latach dwóch przyjaciół. Staje się to bodźcem dla retrospekcjiwydarzeń z odległej przeszłości – istotnych, jak się potem okaże, dla nich obydwóch, mimo że na początku zdaję się, że wszystko ma dotyczyć tylko jednego z nich. Wówczas rozpoczyna się właściwa część filmu. Rozgrywa się ona w czasach powojennych na francuskiej prowincji. Okazuje się bowiem, że owi przyjaciele wychowali się w domu stworzonym dla chłopców, którzy stracili swoich rodziców w wyniku II wojny światowej lub zostali przez nich tam oddani ze względów resocjalizacyjnych. Chłopcy ci są bardzo trudni pod względem wychowawczym. Jednak do czasu... aż przybywa pan od muzyki. Człowiek niepozorny, a z drugiej strony wiedzący jak stąpać po wyznaczonym mu gruncie.
Obraz Christophe'a Barratiera porusza, poucza i daje nadzieję. Pokazuje, że w każdym człowieku, choćby wydawało się zupełnie inaczej, tkwi tak naprawdę dobro, tylko trzeba umieć je wydobyć i oszlifować, żeby wydało wspaniałe owoce, żeby zajaśniało całą swoją mocą. Panu od muzyki się to udaje, w przeciwieństwie do poprzedniego wychowawcy, który zrezygnowany i rozstrojony nerwowo rzuca swoją pracę. Zakończenie obrazu jest jednak dość rozczarowujące – pan od muzyki musi odejść. Zabiera ze sobą jednak pewną cząstkę z tej „szkoły urwisów” i to w sobotę, dzień naprawdę nieprzypadkowy.
Atutem filmu jest muzyka jeszcze silniej inklinująca, nawet zmuszająca, do przemyśleń. Pozwalająca na szczerą zadumę i dostrzeżenie istoty otaczającego nas świata i ludzi, którzy żyją obok nas. Piękne krajobrazy i nieskażone najmniejszą rysą cywilizacji miasteczko stanowią zaś dodatkową zachętę do tego, aby zagłębić się w treść tego, o czym chce nam powiedzieć reżyser.