Nie wiem, w jakie słowa ubrać moje rozczarowanie. Spodziewałam się filmu pięknego. Owszem, zdjęcia bywały trafione, ale cóż z tego? Zakończenie stało się jasne wraz z przekroczeniem murów internatu przez nauczyciela. Wiadomo: powojenny, samotny mesjasz odmieni życie chłopców sponiewieranych przez los.
Pisząc o naiwności mam na myśli skrajne uproszczenie fabuły. Przemiana dokonała się nagle - za bardzo raził kontrast sceny bijatyki (tendencyjnej do cna), a oświeconych chórzystów stojących w rzędzie. Uproszczono też dialogi i zaniedbano napoczęte wątki.
Prosty podział ludzi na bezwzględnie dobrych: Matka, Nauczyciel; potencjalnie dobrych: uczniowie; bezwzględnie złych: Dyrektor, Uczeń-Podpalacz. Takie kategorie, jasne od pierwszych minut filmu, bronią się tylko w kreskówkach. Dla mnie to jawna kpina z odbiorców, odebranie im możliwości samodzielnej oceny i refleksji.
Sceny, które wywołały jawny śmiech: ukazanie podpalacza na tle dzieła; wyjście grupy uratowanych dzieci zza mgły; scena pożegnania nauczyciela, i ostatecznie - bieg najmłodszego z dzieci za autobusem.
Jedyną pozytywną warstwą tego filmu jest muzyka - ale tylko po zamknięciu oczu. W połączeniu z wizją dostrzegamy źle podłożony obraz; solistę, któremu nie drga żadne ze ścięgien, nawet przy najwyższych tonach.
Temu filmowi się zwyczajnie nie wierzy. Nie da się z niego wycisnąć ani jednego wniosku. No, ewentualnie refleksja, że SZKODA ŻYCIA NA ZŁE FILMY.